Our Panama Connection

Dankzij het World Wide Web werd onze website helemaal tot in Panama gelezen. Dit resulteerde afgelopen donderdagavond in een bijzonder leuke badbevalling op Zeewoldense bodem.

Een blonde Hollandse dame trouwde een Zweedse globetrotter, zij vonden hun stekje op de smalle verbinding tussen Noord- en Zuid-Amerika. Hun eerste kind werd twee jaar geleden in Nederland én in bad geboren. Na een aantal mailtjes over en weer arriveerde de familie eind van de zomer speciaal voor de Hollandse thuisbevalling op het gloednieuwe resort aan de rand van ons dorp. Het bevalbad was besteld, het kraampakket in huis, we waren er helemaal klaar voor.

Omdat de datum op de tickets voor de terugreis langzaamaan steeds dichterbij kwam hoopten we allen op een voorspoedige maar in ieder geval ook een tijdige geboorte. Na enkele dagen ‘over tijd’ begonnen de weeën, toen het bad voor driekwart gevuld was braken de vliezen en gingen de ontsluitingsweeën acuut over in de persweeën…

Het bad was een weldaad. Rolande leidde de bevalling en Marianne assisteerde haar omdat de kraamverzorgster van ver moest komen. We coachten vanaf de zijlijn, het meeste werk werd natuurlijk door de barende zelf verzet.

De prachtig witblonde dochter werd met open armen ontvangen. De verwondering was ontroerend groot, van de Panamese Gynaecologen hadden ze begrepen dat ze een tweede jongetje zouden krijgen.

Wij feliciteren ze van harte met hun Zeewoldense meisje!

iPhone gewonnen!

Met het YouTube filmpje wat ik maakte over het nu volgende verhaal heb ik de eerste prijs gewonnen. Voor die enkele minuut die het filmpje mocht duren moest ik de anekdote drastisch inkorten. Hier nu het gehele verhaal, en een korte afsluiter ter compensatie van het mierzoete ( maar tot op de seconde waargebeurde) verhaal over de baby die ter wereld kwam terwijl we luisterden naar de songtekst over de lege wegen voor ons geplaveid met kilometers van het onbekende...

-filmpje onderaan de pagina..-

The road ahead is empty
Voor het ochtendgloren had ik haar al op de rails gezet. De bevalling zette goed door. Riebelend lag ze beneden op de bank. Ze had het koud. Neem een warme douche, dikke sokken aan, hete thee met wat suiker. Op je zij in bed, onder de dekens en puffen. Meer is het niet. En volhouden. Ben om negen uur terug. Bestel de kraamverzorgster ook maar. Het gaat goed.
Ze glimlachte met gesloten ogen.
Net voor negen uur doet de kraamverzorgster voor me open. Met zijn vieren nog een uurtje zuchten. De locomotief is op volle stoom.
Het is voorjaar, soms regent het, soms schijnt de zon. Een mooie wat wisselvallige dag. De radio staat aan. De sfeer is goed. Puf-weeën gaan langzaam over in de persweeën. Ellen doet ontzettend goed haar best. Door de neus inademen daarna in drie keer door de mond weer uit. Iedere derde uitademing ontsnapt er een steeds dieper wordende keelgrom. De navel golft mee op de wee. Persweeën!
Regen en zonneschijn, muziekje op de achtergrond. Aan het werk.
De uitdrijving duurt een heel uur. Telkens zien we een kleinstukje van het bolletje. Het is altijd twee stappen vooruit en één achteruit bij een eerste kindje. Hier dus ook. Millimeter voor millimeter schuift het hoofdje naar buiten. Het laatste stukje is, als altijd, het zwaarst. Iedere keer lijkt het net of het hoofdje eindelijk geboren gaat worden. In de weeën-pauze zakt het toch weer terug. Diep ademhalen, adem vast houden, persen en volhouden. Ik tel hardop hoelang ze het daadwerkelijk vol moet houden. ‘Eén-2-3-4-5, hou vast, hou vast, vasthouden, VASTHOUDEN! Ja, ja, JA bijnabijnaBIJNA-en-adem-maar-weer-uit.’ Pffffffffffffffff.
Even bijkomen.
‘Babyhartslag is perfect. Ellen, je bent er echt bijna, nog één laatste Power-Boost. En je weet, als het hoofdje er is dan volgt de rest van het lijfje er zo achteraan. Zet hem op hé!’
Koud washandje, slokje water. Ellen knikt ten teken dat de volgende wee er aan zit te komen.
Op de radio kondigt de D.J. een nummer aan van ‘City to City‘. Ik ken het liedje wel, de kraamverzorgster ook. Wij kijken elkaar aan.
‘Dat is nog eens een mooi nummer om op geboren te worden.’
Ik denk het en zij zegt het.
Ellen haalt nogeens diep adem. De laatste aanloop komt helemaal vanuit haar tenen.
Ellen begint te persen. De zanger begint te zingen.

The road ahead is empty
It's paved
With miles of the unknown

Het caput snijdt door, of te wel het hoofdje wordt geboren. Ik moet opletten. Ik moet persen-zuchten-persen-zuchten instrueren. Maar ik heb een grote brok in mijn keel. Ellen werkt zich er op een natuurlijke manier doorheen. Even loslaten als het erg pijn doet en daarna gewoon weer doorgaan. De Hollandse manier. Op vrouwelijke intuïtie. Op wilskracht. Omdat je pijn voelt maar eveneens voelt dat je er bijna bent. Omdat je weet waar je het voor doet. Moeder worden.
Ik droom weg op de muziek. Over lege paden voor je, geplaveid met kilometers van het onbekende.
Het caput bi-parietaal omvatten en sacraal-waarts bewegen luidt de droog beschreven handeling in het verloskundigenleerboek. Een babyhoofdje life geboren zien worden blijft keer op keer een onbeschrijfelijk moment.
Annemiek, is dat een zweetdruppel of een traan?
Ja, sorry hoor, het is toch ook prachtig.
Op mijn routine ontwikkel ik het hele kind. Met een ferme zwaai zet ik hem op de wereld. Zijn eerste bestemming is op de buik van Ellen, roze, huilend en onmiskenbaar een jongetje.

Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes
Take life the way it is

Alex zijn bestaan op aarde begint met een wijze levensles.
Ellen is vooral blij dat ze de klus geklaard heeft. Ik veeg de traan tegelijk met het zweet van mij gezicht. Van de kraamverzorgster krijg ik een snelle knipoog. Ze krijgt van mij een brede grijns terug.
Bij het nakijken van de placenta maken we grapjes over toepasselijke liedjes als ‘je eigen huis’ of ‘this ole house’. Wat een fijn gevoel over deze prachtige thuisbevalling. Ik vraag op welke zender de radio staat.
Radio 10 Gold. In de auto zoek ik de zender meteen op. Als ik de straat uit rijd zingt Neil Diamond dat het ‘a beautiful day’ is. Nou Neil, je hebt helemaal gelijk.

Vivaldi
Ik moet wel een beetje uitkijken met dat associëren van liedjes met bevallingen. In een klassieke bui race ik naar het ziekenhuis. De Vier Jaargetijden van Vivaldi hard uit de speakers. De verpleegkundige belde mij wakker met de mededeling dat de persweeën waren begonnen. Gas op de plank en meefluiten met de violen. Hijgend storm ik de verloskamer in. Zo zie ik nog net hoe de nachtzuster een volle po onder de vrouw vandaan trekt. En dat op mijn nuchtere maag.
‘Ze moest gewoon poepen. Sorry.’
Geen persweeën. Heel begrijpelijk, volle darmen geven vaak een zelfde soort sensatie.
De klanken van Antonio Vivaldi’s ‘Quattro Stagioni’ zijn jammer genoeg, van af nu, voorgoed verbonden aan een tot de rand gevulde geurende ondersteek. Ongeacht het jaargetijde.
Exit Cd’tje

:)

Zo kan het ook

Met de dienstmobiel om mijn nek, en mijn laptop op schoot zit ik tv te kijken en tegelijkertijd te typen. (Het boek moet toch een keer af..) Als de mobiel gaat krijg ik een ietwat zenuwachtige jonge aanstaande vader aan de lijn. Bij zijn vrouw zijn de vliezen gebroken. Ik ga meteen overeind zitten, volgens mij is het nog te vroeg, zou ze eigenlijk nog ruim een maand moeten.

'We hebben een klein probleem...'

Een hele lijst aan complicaties schiet er door mijn hoofd.

'We zijn in Zuid-Limburg.'

Dat is waar ook, maandag had ik ze nog op het spreekuur. Nog even een midweekje weg, naar de Lommerbergen in Limburg. Of dat nog mocht... Ik maakte de zelfde flauwe grap die ik meestal maak.

'Alleen als je je verloskundige meeneemt...'

Daar bij wijs ik dan enthousiast op mezelf.

Een paar dagen zwemmen, uit eten, wandelen, heerlijk. Maar alle gekheid op een stokje, met nog meer dan viereneenhalve week te gaan in deze tot nog toe complicatieloze zwangerschap laat ik ze met een gerust hart vertrekken.
Ik maakte een kopie van haar zwangerschapskaart, schepte nog even op over de bevalling die ik zelf ooit deed in een recreatiehuisje in het park aan de rand van ons eigen dorp bij een vakantievierend stel uit Purmerend en wenste ze een fijn uitje naar het zuiden.Dat was maandagochtend. Inmiddels is het donderdagavond. In eerste instantie geef ik de instructie om te gaan pakken.

Ja, de vader in dit geval, moeders moet van mij rustig blijven zitten, ze voelt de baby nog goed bewegen, het vruchtwater is helder, en ze heeft (nog) geen weeën. Hoever is het rijden, kan ik ze Linea Recta naar het Veluwe Ziekenhuis dirigeren? Of zou een Venlose tussenstop beter zijn.
'Zodra je gepakt hebt meld je je bij de receptie, daar leg je de situatie even uit.'
Als het goed is zullen zij wel een calamiteiten plan hebben. Door mijn recreatie-bevalling weet ik dat er hele protocollen voor zijn. Met mijn laptop op schoot Google ik het ziekenhuis in Venlo op, via het telefoonnummer van de portier bluf ik mij zonder al te veel moeite direct in het hart van de Verlosafdeling. Aan de lijn een Arts-Assistent. Mijn verhaal snapt hij niet helemaal.

Flevopolder?

Lommerbergen?

Hij heeft geografisch geen idee waar ik het over heb. Ik mis bij hem ook de zachte G. Hij bekent dat hij niet uit Venlo komt. Aha, ik leg hem mijn verhaal nogmaals uit, maar dan iets gedetailleerder. Als tegenbod vertelt hij mij een paar kleine details over de ligging van de verloskamers, de ingang plus de Spoedeisende Hulp waar ze zich kunnen melden.

Ach, wie ben ik om hem aan te vallen op de poverheid van zijn parate Topografische kennis.
Ik werkte nog maar net in de Polder toen een hoogzwanger jong koppel mij vroeg of ze nog naar de 25-jarige huwelijksfeest van hun ouders op en neer zouden kunnen. Ik vroeg waar.
‘Anna Jacobapolder…’
In mijn onschuld dacht ik: Dat kan nooit ver weg zijn. Polder is Polder. Dat tijdens de receptie, ergens onder in Zeeland de vliezen zouden breken had ik niet kunnen voorzien. Zij reisden meteen terug en ze beviel begin van de avond van een gezonde dochter. Snel de feestgangers op de hoogte brengen. Viavia werd er doorverbonden naar het feestzaaltje, de ober zou gaan zoeken. Na wat wachten met een heleboel achtergrond kabaal kregen we een hijgende jubilaris aan de lijn. Blij dat alles goed was verlopen kon ze met dit voorspoedige nieuws terug naar haar gasten en zich als OMA opgelucht in het feestgedruis storten.

Met dank aan de uitvinding van de mobiele telefoon heb ik, anno 2008, in no time de aanstaande moeder zelf weer aan de lijn. Het is prettig te kunnen vertellen dat ze welkom zijn in het ziekenhuis. Dat ze verwacht worden. En waar ze zich kunnen melden. Ik wens ze heel veel succes met de onderneming, en wacht af. Eind van de avond hoor ik dat ze toch in Limburg blijven, de weeën zetten door.

De volgende ochtend krijg ik een sms’je, om half vijf is hun zoontje geboren, toch al bijna 6 pond. Aangifte van geboorte zal Venlo zijn.

Zo kan het dus ook.

De vraag of mijn boek ooit afkomt is bijna net zo moeilijk te beantwoorden als de vraag hoe DIK het boek gaat worden Zeker als de verhalen op deze manier (zelfs tot in mijn luie stoel) tegelijk met het vruchtwater toe blijven stromen...

Verjaardag

Een aantal jaren geleden deed ik een bevalling op de 11e verjaardag van mijn oudste dochter in juli. En dat ook nog eens precies tijdens haar verjaarspartijtje. Toen eind van de zomer Natasha Weber weer zwanger op de stoep stond, kwam ik met een kleine rekensom in de eerste week van maart uit..
'Als je een beetje je best doet kan je deze maal begin maart op de verjaardag van mijn jongste dochter bevallen.'
Henriëtte is 13 geworden op 7 maart, gelukkig te oud voor vermoeiende kinderpartijtjes. Een huis vol visite had ik net de deur uitgewerkt. Blij dat Femke dienst had...
Een smsje om kwart over elf in de avond.
-Ja! Ze is bevallen! Nog voor middernacht, dus ook deze keer op je dochters verjaardag!-
Ik belde meteen terug en kreeg via Femke de verse moeder aan de lijn. We feliciteerden elkaar lachend met onze kinderen.

Zeven weeen en een perswee

Bij haar oudste zoon was de totale duur van de bevalling twee-en-een-half uur. Erg vlot voor een eerste. Bij zoon nummer twee deed ze het in een uurtje minder, anderhalf uur van het begin van de weeën tot kind in je armen. Op het spreekuur hadden we er al eens over gegrapt: 'Deze keer weer een uurtje minder?' Dat ze al wat harde buiken had gehad deze week dat wist ik. Dat ze al iets ontsluiting had, tja, dat hoort een beetje bij de derde zwangerschap. Toen ik zaterdagavond de vliezen brak om klokslag acht uur zette de echte ontsluitingsweeën meteen goed door. En hoe! Bij de zesde wee voelde ze het drukken. Bij de zevende wee ging net mijn diensttelefoon, wat een onhandige timing, even zuchten hoor....Dat ging nog maar net. Geen andere dame in barensnood, maar een prille zwangere met griep. Volgende wee, persen maar...Met een flinke pers werd een dochter geboren. Een blik op de klok: Half NEGEN! Dus echt binnen een half uur. Ik ben benieuwd hoe dat gaat bij nummertje vier...

Bidan dan Bali

Onze beademingsballonnen werden vervangen. De voor Hollandse maatstaven verouderde ballonnen nam ik mee op vakantie naar Indonesie. Viavia kwam ik terecht op de Vroedvrouwenschool in Singaradja. Ik werd meteen als een heuse VIP onthaald en rondgeleid. De directrice van de school had een eigen praktijkje net buiten de stad. Ze nodigde me uit haar te bezoeken.Ik loodste mijn chauffeur volgens haar aanwijzingen probleemloos langs de sawa's en de dessa's -nou, okay niet helemaal zonder problemen, maar we kwamen er wel, want iedereen in het dorp wist waar de Bidan Mrs Ketut woonde...- naar haar huis. Daar dronk ik thee met nog twee andere dames. Hoofdvroedvrouwen van een andere school. Er waren die dag namelijk exames afgenomen. We praatten met handen, voeten, dan juga satu atau dua katakata Bahasa Indonesia.. ( en 1 of 2 woordjes Indonesisch)Naast haar huis was de praktijk. Er kwam een hoogzwangere dame aangelopen. De dames examinatrices en ik volgden de directrice en haar zwangere. Het bleek dat ze deze vrouw speciaal voor mij had laten opdraven. Ik moest haar onderzoeken onder toeziend oog van de gehele examencommissie. Ik schakelde mijn vakantiegevoel even om in die van bidan dari Bali (vroedvrouw op Bali) en deed een Hollands-uitwendig onderzoek zoals ik dat vaak deed op ons voormalig asielzoekerscentrum. Korte vriendelijke zinnen, veel knikken en wijzen en hier en daar een paar van mijn geleerde Indonesische woordjes. Dit alles vooral met een vriendelijke zeer brede glimlach. Ze gaven me een houten toeter in mijn hand, ik zocht routineus de kant van de rug van de baby, zette de toeter aan mijn oor en showde het ritme van de hartslag door mijn duim en wijsvinger tegen elkaar te tikken.Er werd goedkeurend geknikt.Ik wijs op mijn eigen hoofd. Ik wijs op de onderkant van de buik van de zwangere.'Ja, kepala disini, bagus!' ( het hoofdje hier, goed!)Ik kreeg applaus van de dames. Blijkbaar was ik met glans geslaagd, dat was weer mooi meegenomen. We lachten nog omdat ik zocht naar het woord voor moederkoek. Moederkoek, nageboorte, dat wat na de baby komt, waar de baby van eet, met de navelstreng eraan... We kwamen er niet uit. Tot het woord PLACENTA viel...Ah, natuurlijk gewoon placenta.Tot slot ging ik in traditioneel Balinese dracht op de foto.

Bouwvakkersdecolete

Ik ga naar Erica, ze is 8 maanden zwanger en ze moet een Anti-D injectie omdat haar bloedgroep negatief is. Op het spreekuur vertelde ze dat ze als de DOOD is voor injecties, naalden, en alles wat daar mee te maken heeft. Ik denk: 'Hoe zal de bevalling verlopen...' Ik bied haar aan de injectie bij haar thuis te geven.
Ze zit wel in de verbouwing. Let niet op de rommel.
Als ik binnenkom zie ik boven aan de trap een heus bouwvakkerdecolleté. Vriendlief die bezig is de vloerbedekking los te trekken. Ik groet naar zijn rug. (onderrug)
In de huiskamer vraag ik Erica op de bank te liggen, met haar rug naar me toe, een bil bloot. Dat is een lastige opgaaf, dan maar twee billen tegelijk bloot.
'Nee, ik ga niets doen, alleen even kijken waar de beste plek is..'
De injectienaald had ik al in de auto klaargemaakt en uit zicht mee naar binnen genomen.
We kletsen over behang en keukenkastdeurtjes, onder de kleurtoon bespreking jens ik in een keer de naald in de bil.
'Hoppa!'
'Oh, dat viel best mee.'
Dan roep ik met flink volume naar het trappengat (gat) boven dat het gelukt is.
'JOEHOE, HIJ ZIT ER IN HOOR!'
Gestommel klinkt.
'Nee joh, dat is de vloerbedekkinglegger...'
Te laat, hij staat al in de kamer.